რას გვასწავლის პრაქტიკა?
რამდენიმე რჩევა მასწავლებელს
(ნაწილი III)
როგორ მიდის განათლების საქმე გავიგებთ იმით, რამდენად არის დაშორებული ერთმანეთისგან თეორია და პრაქტიკა. სინამდვილეში, თეორია იქმნება მისი პრაქტიკაში განხორციელებისთვის, იმისთვის რომ პრაქტიკაში არსებული ხარვეზები გასწორდეს. მაგრამ, რა ხდება სინამდვილეში, სინამდვილეში პრაქტიკასა და მისი გაუმჯობესების შემძლებელ თეორიას შორის დიდი უფსკრულია. რა გამოვიდა? ვაღიარებთ ერთს და ვაკეთებთ მეორეს და აღარც გვინდა გაუმჯობესება.
ის ვინც ძალას, ენერგიას, შრომას, დროს არ ზოგავს და ცდილობს პრაქტიკა გააუმჯობესოს, თეორია გამოიყენოს ან მისი გამოყენების საუკეთესო ხერხი, მეთოდი შექმნას პრაქტიკისა და გამოცდილების არ მქონედ ითვლება. ნეტავ რატომ? ამასაც ხომ უნდა ჰქონდეს თავისი მიზეზი? პასუხი ასეთია: იმიტომ რომ „ერთი მერცხალი გაზაფხულს ვერ მოიყვანს“ იმიტომ რომ არსებული პრაქტიკა მარტივია შესანარჩუნებლად და გაუმჯობესებისთვის საჭირო შრომა მძიმე და ძნელი.
ისიც საკითხავია, რას ვგულისხმობთ გამოცდილებაში და პრაქტიკის ქონაში დღეს? არა იმას რომ ადამიანი იმდენად დაოსტატებულია საქმეში, ხელობაში რომ უკვე ზედმიწევნით, იუველირული სიზუსტიდ ასრულებს მასზე დაკისრებუულ მოვალეობებს, არა. ჩვენ გამოცდილებაში ვგულისხმობთ რომ ადამიანს საკმარისად უმუშავია და მიმხვდარა რომ მთავარია მოერგო, მოერგო ყველას და ყველაფერს.
თუმცა, საბედნიეროდ, მრავალია იმ პროფესიონალთა, ესე იგი თავდაჯერებულ და კეთილსინდისიერ მშრომელ მერცხლების რიცხვი, რომელთაც შეუძლიათ გაზაფხულის მოყვანა, კეთილსინდისიერი, პრინციპული შრომით და ამ შრომის შედეგების გაზიარებით. სწორედ ამგვარი შრომის და შრომის შედეგების შემჩნევას, გაზიარებას დიდი და სასიკეთო გავლენის მოხდენა შეუძლია პრაქტიკის გაუმჯობესების საქმეში.
ანა ანუშიძე
1 თებერვალი, 2024 წ.
No comments:
Post a Comment